در طول دوران 69 ساله یا 74 ساله غیبت صغری،چهار تن از بزرگان شیعه عهده دار مقام نیابت یا سفارت خاص امام عصر(ع)بودند که نام آنها بدین ترتیب است:
1.ابو عمر و عثمان بن سعید عمری(م265ق)
2.ابو جعفر محمدبن عثمان بن سعید عمری(م 305/304 ق)
3.ابولقاسم حسین بن روح نوبختی(م326ق)
4.ابولحسن علی بن محمد سمری(م 329 ق)
منبع:مجله ی موعود
از سال 329ه.ق به بعد،دوران دیگری از حیات امام عصر(ع) آغاز می شود که به ((غیبت کبری)) تعبیر میکنیم.
این دوران همچنان ادامه دارد تا روزی به خواست خدا،ابر های غیلت به کنار رود و جهان از خورشید فروزان ولایت بهره مند شود.
در مورد دلیل تقسیم بندی این دوران باید گفت؛در دوران غیبت صغری،حضرت ولی عصر(ع) از طریق کسانی که به آنها ((نوّاب خاص)) گفته میشد،با مردم در ارتباط بود و به وسیله ی نامه هایی که به ((توقیع)) مشهور است،پرسش های شیعیان را پاسخ میداد.
در دوران غیبت کبری این ارتباط قطع شده است و مردم برای دریافت پاسخ پرسش های دینی خود تنها میتوانند به ((نوّاب عام)) امام عصر که همان فقیهان وارسته هستند،مراجعه کنند.
منبع:مجله ی موعود
امام حسن عسگری(ع)در در هشتم ربیع الاول سال 260ق،یعنی در رمانی که حضرت مهدی(عج)پنج سال بیشتر نداشت،به دست معتمد،خلیفه ی عباسی به شهادت رسید و امام عصر (عج)بر پیکر پدر بزرگوارشان نماز گزارد.
با شهدت امام حسن عسگری(ع)،دوران امامت امام عصر(عج) آغاز شد.بنا به گفتهی بسیاری از صاحب نظران،دوران غیبت کوتاه مدت آن امام مه از آن به ((غیبت صغرا))یاد میشود،از همین زمان،یعنی سال 1260 ق آغاز گردید.برخی از اهل تحقیق بر آنند که غیبت صغرا از همان زمان تولد حضرت مهدی(عج) یعنی سال 255 ه.ق آغاز شد.
دوران غیبت صغرا تا سال 329ه.ق ادامه داشت که بدین ترتیب،بنا بر دیدگاه اول،طول این دوران،69 سال و بنا بر دیدگاه دوم،طول این ذوران 74 سال خواهد بود.
منبع:مجله ی موعود
نام و کنیه ی امام عصر(ع) همان نام و کنیه ی پیامبر اکرم است.در روایات آمده است تا زمانی که خداوند،زمین را به ظهور او و استقرار دولتش زینت نبخشیده است،روا نیست که کسی نام و کنیه ی آن حضرت را بر زبان جاری سازد.
بر همین اساس،عده ای از فقیهان،قایل به حرمت نام بردن از آن حضرت به نام واقعی اش شده و عده ای دیگر نیز از این امر را مکروه دانسته اند.
بیشتر فقیهان،نهی از نام بردن حضرت را خاص زمان غیبت صغرا و شرایطی شمرده اند که بیم خطر جانی برای آن حضرت وجود داشت.
به دلیل وجود روایات؛شیعیان،آن حضرت را القای چون: با صاحب
الزمان،حجّت،قایم،مهدی،خلف الصالح،صاحب،صاحب الدار می نامیدند و در دوران غیبت کوتاه آن امام،اراتمندندان و دوستداران حضرتش با تعبیر هایی چون ((نا حیه ی مقدسه))یاد کرده اند
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
